uiny zamku na szczycie bazaltowego wzniesienia (462 m. n. pm.).
Przez długie wieki Gryf stanowił jedną z najważniejszych warowni na prawym brzegu Kwisy od strony Łużyc.
Pierwotnie zamek książąt śląskich wzniesiony w II poł. XIII w. przez Konrada księcia głogowskiego na miejscu dawnego grodu Bobrzan. Po wygaśnięciu linii Piastów świdnicko-jaworskich w posiadaniu Karola IV Luksemburga, króla a następnie cesarza Czech i Niemiec.
W 1392 r. Gryf przypadł koronie czeskiej. Król czeski Wacław IV, bezustannie potrzebujący gotówki, najpierw dał zamek w zastaw, a potem sprzedał go Beneszowi z Chusnika za 900 praskich groszy. Ten zaś swoim zastępcą ustanowił rycerza Wolfa von Romke (Rompke),rozbójnika żyjącego z łupienia kupieckich karawan. Poczynał sobie tak beztrosko, że po kilku latach mieszczanie z pobliskiego Gryfowa zrobili na niego zasadzkę i ścieli. Miało to miejsce na zamku Gryf w 1399 roku. W końcu w Gryfie osiadł ród Schaffgotschów.
W 1546 r. rozbudowany i ufortyfikowany stał się niewielką twierdzą, w 1641 r. zdobyty przez Szwedów, w 1799 r. częściowo rozebrany na materiał budowlany wznoszonego u stóp zamku folwarku.
W ten sposób zniszczono bezpowrotnie jeden z najświetniejszych zamków w tej części Śląska.
Od tego czasu w ruinie. Zachowały się jedynie pewne fragmenty zamku, głównie w jego części górnej. Można też tutaj obejrzeć pozostałości murów, baszt, bram i pomieszczeń mieszkalnych.
Obecnie jest to własność prywatna. Na wpół rozebrany zamek wabi jednak pięknymi widokami. Położony na samym szczycie wulkanicznego stożka, zapewnia wspaniałą panoramę na Pogórze Izerskie i Kwisę.